Postu chì Tittolu hà cumminciatu annant'à u tema, mettu a meia anch'eu.
Dopu à i muntaneriIn u mentri di a statina di l’annu sittant’unu
Ùn ci fù muntaneri nè stabbii in i pascuri
Inveci Petru Paulu si feci vardianu
In un camping di piaghja luntanu da l’altezzi
Cussì fù u prima annu di i seculi novi
Strascinò i so passi frà mezu à i tendi
Cù una lampa in manu è a camisgia aparta
Si vidia di notti fumà u so tizzonu
Mai più t’avaria à vardà i so capri
Ma vardaia u suraccu di l’essari in i tendi
Da i pert’è qualandi ghjunsini vitturoni
È i solda passoni da una mani à l’altra
È prestu funi bioti còmpuli è sarcona
Avà facia rida i bardona frusteri
È anch’iddu ridia rutulendusi l’erri
Nanzi ad iddu i stola impressu à l’animali
Aiani traghjittatu scavendu i violi
Tutti l’anni ‘lli sèculi i passi in i violi
Ormai imbarittatu battia mari è spiaghji
Firmendusi ugnitantu pà fighjulà i paffi
Accadi chì ni parli nant’ u muru pusatu
Longu à u cimiteriu du’ cumencia u paesu
Parla di quiddu tempu di i primi affaccati
O tandu li riveni calchì parola persa
Ma ‘ssa lingua li pari d’avella sunniata
Tombi à daretu ad iddu, una hè di u fiddolu
Ammazzatu ùn hè tantu in un caffè in Bastia
Petru Paulu pensa à i spiaghji, à i paffi,
Surridi è po’ s’inveni – rimori d’una volta
Trosti di muntaneri cuddendu à i stabbia